Streszczenie
Łysienie plackowate (Alopecia areata – AA) jest często spotykaną chorobą skóry zawierającej mieszki włosowe. Etiopatogeneza tego schorzenia nadal pozostaje niejasna. Istotne znaczenie w rozwoju choroby mogą mieć zjawiska immunologiczne, autoimmunologiczne, neurogenne, genetyczne lub nasilające proces apoptozy.
Cechą charakterystyczną jest nagłe powstanie dobrze odgraniczonych, pojedynczych lub licznych, ognisk pozbawionych włosów, zazwyczaj kształtu okrągłego lub owalnego. Zmiany najczęściej lokalizują się w obrębie owłosionej skóry głowy, ale mogą wystąpić w każdej innej okolicy ciała, gdzie występują mieszki włosowe, np.: broda, rzęsy, brwi, okolica pachowa, łonowa.
Wypadanie rzęs lub brwi może wystąpić w najbardziej nasilonej postaci łysienia plackowatego – łysieniu uogólnionym (Alopecia universalis). Szacuje się, że u 1% pacjentów z łysieniem plackowatym może dojść do utraty rzęs. Natomiast izolowana utrata rzęs w przebiegu łysienia plackowatego występuje znacznie rzadziej. Klinicznie obserwuje się całkowitą obuoczną utratę rzęs lub ogniska wyłysienia o mniejszym nasileniu. Typowe jest objęcie procesem chorobowym zarówno powieki dolnej, jak i górnej. Dodatkowo nie stwierdza się zmian zapalnych brzegów powiek, strupów, nadżerek, owrzodzeń czy cech krwawienia mogących sugerować inną patogenezę utraty rzęs. U niektórych chorych obserwuje się włosy wykrzyknikowe lub pojedyncze, białe włosy w obszarze wyłysienia.
W pracy przedstawiono przegląd piśmiennictwa odnośnie objawów łysienia plackowatego rzęs, metod diagnostycznych i możliwości terapeutycznych.
