Oftalmopatia tarczycowa ujawnia się u około 30% pacjentów z chorobą Gravesa-Basedowa, natomiast u 5% chorych można zaobserwować ciężką postać zwaną wytrzeszczem naciekowo-obrzękowym. Może ona prowadzić do trwałego uszkodzenia narządu wzroku. Oftalmopatia to zespół objawów ocznych będących
wynikiem autoimmunologicznego zapalenia tkanek miękkich oczodołu. W patogenezie zmian ocznych odgrywają rolę następujące procesy: naciek pobudzonych
komórek jednojądrowych, wtórne gromadzenie się glikozoaminoglikanów i wzrost zawartości wody, co skutkuje obrzękiem tkanek pozagałkowych. Następstwem
tego jest wytrzeszcz, ucisk na nerw wzrokowy, utrudnienie odpływu żylnego i limfatycznego z oczodołu, wzrost ciśnienia śródgałkowego oraz upośledzenie ruchomości mięśni okoruchowych. Kolejny etap to proces włóknienia i przejście w fazę nieaktywną wytrzeszczu. W pracy przedstawiono najczęstsze dolegliwości
zgłaszane przez pacjentów. Objawy stwierdzane podczas badania okulistycznego to w 80% przypadków łagodne zmiany oczne: wytrzeszcz, retrakcja powieki górnej, dodatni objaw Graefego, Kochera, Stellwaga, a także obrzęk i zaczerwienienie powiek i spojówki, zespół suchego oka oraz niedomykalność szpary powiekowej. U pacjentów z oftalmopatią tarczycową może rozwinąć się dwojenie spowodowane zajęciem mięśni okoruchowych, a także uszkodzenie rogówki. U około 5% pacjentów występuje neuropatia nerwu wzrokowego dająca upośledzenie widzenia barwnego, zaburzenia pola widzenia oraz obniżenie ostrości wzroku. W pracy zawarto ponadto klasyfikacje zmian ocznych: NO SPECS wg American Thyroid Association, klasyfikację wg Wernera, jak również indeks oftalmopatii wg Donaldson oraz kliniczy wskaźnik aktywności choroby wg Mouritsa.
