Streszczenie
Stożek rogówki (keratoconus) zaliczany jest do postępujących, niezapalnych, degeneracyjnych ektazji rogówki. W przebiegu choroby krzywizna rogówki przybiera stożkowaty kształt na skutek zmniejszenia grubości i nadmiernego uwypuklenia rogówki w jej części centralnej lub paracentralnej. Stożek rogówki najczęściej występuje obustronnie, asymetrycznie. Częstość występowania stożka określa się na 1 do 500–2000 w całej populacji, niezależnie do rasy i płci. Choroba zostaje zazwyczaj rozpoznana między 18 a 20 rokiem życia. Czynniki genetyczne, współistnienie układowych i ocznych schorzeń, tarcie oczu, atopia i specyficzne oczne alergie, noszenie twardych soczewek kontaktowych są czynnikami predysponującymi do wystąpienia stożka rogówki. Keratoconus może towarzyszyć zespołom wrodzonym, takim jak: zespół Downa, Marfana, Aperta, Turnera, Ehlersa-Danlosa; może występować również u chorych z kolagenozą, atopią i niedorozwojem umysłowym, z wadami zastawki mitralnej oraz w schorzeniach oczu: wiosennym i atopowym zapaleniu spojówek i rogówki, zwyrodnieniu barwnikowym siatkówki, wrodzonej dziedzicznej neuropatii Lebera, retinopatii wcześniaków, po przebytych urazach oczu. Objawy występujące w stożku rogówki są różnorodne. Pacjenci skarżą się na pogorszenie widzenia, swędzenie, zaczerwienienie oczu, nadwrażliwość na światło, dwojenie i zniekształcenie obrazów. Często objawom tym towarzyszy tarcie oczu. W leczeniu początkowego stożka rogówki stosuje się korekcję okularową i soczewki kontaktowe. W stadiach zaawansowanych z obniżeniem ostrości wzroku konieczne jest leczenie chirurgiczne (keratoplastyka drążąca i warstwowa przednia i tylna). Stosowane są również wszczepy pierścieni śródrogówkowych (intacts) oraz sieciowanie włókien kolagenowych rogówki. Zastosowanie nowoczesnych technik diagnostycznych znacznie ułatwia rozpoznanie i monitorowanie przebiegu stożka rogówki.
