Streszczenie
Zwyrodnienie plamki związane z wiekiem (age-related macular degeneration – AMD) to główna przyczyna upośledzenia lub całkowitej utraty wzroku u osób po 50 roku życia w krajach rozwiniętych. Etiologia tego schorzenia nie jest do końca poznana, bierze się jednak pod uwagę rolę wielu czynników, takich jak: wiek, rasa, płeć, uwarunkowania genetyczne, używki, dieta. Objawy podmiotowe polegają na postępującym zaburzeniu widzenia. Początkowo mają one charakter mroczka oraz metamorfopsji. W późniejszym okresie choroby spada ostrość wzroku do dali, ostatecznie prowadząc do znacznego upośledzenia widzenia, a nawet całkowitej ślepoty. Podstawą rozpoznania AMD jest badanie okulistyczne obejmujące ocenę: ostrości wzroku do bliży i dali, czułości kontrastu i reakcji źrenic na światło oraz rozpoznawania barw. Ważnych informacji dostarcza również test Amslera, angiografia fluoresceinowa i indocyjaninowa, a w ostatnim czasie na pierwszy plan w diagnostyce AMD wysuwa się optyczna koherentna tomografia komputerowa – OCT. Przy rozpoznaniu AMD stosuje się międzynarodową klasyfikację ARM (age-related maculopathy). Wyróżnia się dwie postacie AMD – suchą, czyli atroficzną, występującą częściej oraz wysiękową, czyli mokrą. Charakterystyczny obraz postaci suchej stanowią druzy, natomiast w postaci mokrej obserwuje się neowaskularyzację podsiatkówkową. Autorzy przedstawiają metody diagnostyczne, leczenie i prewencję zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem. Zwracają uwagę na wzrastające znaczenie terapii anty-VEGF w powstrzymywaniu i stabilizacji procesu chorobowego oraz genetyki będącej nadzieją na lepsze jutro.
