Streszczenie
Diagnostyka schorzeń rogówki przy użyciu mikroskopu konfokalnego jest badaniem nieinwazyjnym, zajmuje niewiele czasu, a jednocześnie pozwala na przyżyciową i dokładną ocenę wszystkich warstw rogówki bez konieczności wykonywania preparatów histologicznych. Jest niezwykle pomocna w różnicowaniu nagłych zmian rogówkowych, jak zapalenie grzybicze czy Acanthamoeba keratitis, a dodatkowo umożliwia ocenę liczby komórek śródbłonka rogówki oraz pomiar grubości rogówki.
W ciągu ostatnich trzydziestu lat, kliniczne techniki przyżyciowego badania rogówki na poziomie warstw anatomicznych rozwinęły się wraz z rozwojem mikroskopii lustrzanej, topografii rogówki, USG o wysokiej rozdzielczości, OCT odcinka przedniego i mikroskopii konfokalnej in vivo.
Mikroskop nazywany jest konfokalnym, jeżeli soczewka kondensatora i soczewka obiektywu mają ten sam punkt skupiający (Böhnke and Masters, 1999). Mikroskop ten skonstruowany został w 1955 r. przez Marvina Minsky’ego. Jego prototyp, zwany podwójnie skupiającym etapowym mikroskopem skaningowym, umożliwiał przekrojowe badanie próbek tkanek i zbudowany był z napędzanego elektrycznie kamertonu.
Mikroskopia konfokalna obrazuje rogówkę en face, dlatego uzyskane przekroje optyczne ukazują odmienny obraz prawidłowej rogówki od tego, widocznego w sekcji histopatologicznej. Badanie to umożliwia obrazowanie cienkich i przezroczystych struktur rogówki na poziomie komórkowym, zapisując je w formie filmów lub zdjęć.
Autorzy podjęli próbę zgłębienia tematu mikroskopii konfokalnej rogówki, przedstawiając rys historyczny, zasadę działania oraz współcześnie dostępne urządzenia, jak TSCM, SSCM, a także LSCM.
