Streszczenie
Dysfunkcja gruczołów Meiboma jest jedną z najczęściej spotykanych jednostek chorobowych w codziennej praktyce lekarza okulisty. Często jest bagatelizowana jako ta, która w sposób bezpośredni nie uszkadza narządu wzroku. Może jednak powodować szereg objawów, które nieleczone doprowadzają do upośledzenia widzenia.
W niniejszej pracy przedstawione zostały: zaktualizowana definicja dysfunkcji gruczołów Meiboma, objawy kliniczne, patogeneza, wpływ hormonów na
funkcję gruczołów Meiboma oraz schemat postępowania leczniczego. Przedstawione zostały także możliwe powikłania nieleczonej dysfunkcji gruczołów Meiboma, takie jak: jęczmień, gradówka, owrzodzenie i zapalenie rogówki bądź zapalenie wnętrza gałki ocznej.
Do czynników patogenetycznych, które należy wymienić zaliczamy: Staphylococcus aureus i epidermidis, Corynebacterium spp., Propionibacterium agnes, Pityrosporum spp., Demodex folliculorum i brevis. Androgeny są hormonami odpowiedzialnymi między innymi za prawidłową gospodarkę lipidową, dlatego też ich niedobór (związany z menopauzą, starzeniem się organizmu lub chorobami immunologicznymi) powodować może nieprawidłowy skład lipidowy wydzieliny, pogorszenie jakości filmu łzowego, a w efekcie powstanie zespołu suchego oka.
W leczeniu dysfunkcji gruczołów Meiboma antybiotykiem z wyboru jest azytromycyna. Lekami II i III rzutu są odpowiednio doustne tetracykliny i leki immunomodulujące. Poza tym, podstawowym postępowaniem jest prawidłowa higiena powiek, często połączona z ciepłymi okładami na powieki, odpowiednie nawilżanie oraz leki przeciwzapalne. Należy pamiętać, że jest to terapia uciążliwa dla pacjenta, przynosząca pierwsze wyniki dopiero po upływie mniej więcej 3 miesięcy. Niezmiernie istotne jest, by poinformować pacjenta jak ważne jest systematyczne przestrzeganie zaleceń lekarskich i ostrzec go przed zaniechaniem terapii przy początkowym braku efektów.
