Streszczenie
W pracy przedstawiono definicję, podział i epidemiologię nadwzroczności oraz poruszono takie zagadnienia, jak np. zmiany anatomii gałki ocznej w nadwzroczności. Zwrócono uwagę na powikłania tej wady refrakcji – zwłaszcza wysokiej nadwzroczności – wymagające stałego monitorowania. Zaakcentowano fakt, że wysoka nadwzroczność stanowi część obrazu klinicznego pewnych rzadkich jednostek chorobowych, a jej obecność powinna skłaniać do wykonywania badań uzupełniających. Przedstawione zostało pojęcie emmetropizacji i czynniki, które mogą wpływać na jej dynamikę. Zaprezentowano grupy ryzyka częstszego występowania nadwzroczności. Ze względu na doniesienia o wpływie sposobu korekcji optycznej na emmetropizację, przedyskutowano znaczenie pełnej i częściowej korekcji wady dla tego procesu, na podstawie omówienia wyników prospektywnych, wieloośrodkowych badań.
Zaprezentowano także wpływ nieskorygowanej nadwzroczności na rozwój powikłań w postaci, m.in.: astenopii, niedowidzenia, zeza oraz zaburzeń rozwoju poznawczego i motorycznego. Wykazano ogromne znaczenie wczesnego, profilaktycznego stosowania korekcji okularowej. Podkreślono wagę poszerzonego badania pacjenta z nadwzrocznością, wychodzącego poza samą ocenę ostrości wzroku, a uwzględniającego m.in. ocenę strabologiczną, ocenę zdolności poznawczych czy analizę koordynacji ruchowej. W świetle przeanalizowanych danych u dzieci za najbardziej korzystne uznano korygowanie obustronnej nadwzroczności od wartości +3,5 D i różnowzroczności ponad 1,0 D, zwłaszcza, jeśli nie można ocenić ostrości wzroku lub np. wywiad rodzinny obciążony jest zezem i niedowidzeniem.
