Streszczenie
Wstęp: Celem pracy była ocena przyczyn przemieszczenia się sztucznej soczewki tylnokomorowej, związanych z tym objawów i powikłań oraz prezentacja metod postępowania w przypadku dyslokacji wszczepu.
Pacjenci i metody: Dokonano analizy retrospektywnej przypadków dyslokacji sztucznej soczewki tylnokomorowej u pacjentów, którzy zgłosili się na Oddział Okulistyki Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 4 w Bytomiu w latach 2007–2011.
Wyniki: Na podstawie analizy stwierdzono decentrację sztucznej soczewki z następujących przyczyn: przedoperacyjnej niestabilności aparatu więzadłowego soczewki w przebiegu zespołu rzekomego złuszczania (PEX), śródoperacyjnego rozerwania torebki soczewki, włóknienia brzegów kapsulorexis, YAG kapsulotomii, urazu gałki ocznej w okresie pooperacyjnym, przyczyn jatrogennych związanych z nieprawidłową implantacją soczewki.
Najczęściej zgłaszanymi przez pacjentów objawami związanymi z dyslokacją sztucznej soczewki były: pogorszenie ostrości wzroku, jednooczne podwójne widzenie, rozszczepienie światła. Do odnotowanych powikłań przemieszczenia wszczepu wśród pacjentów objętych naszymi badaniami należały: zmiany refrakcji, wzrost astygmatyzmu, zniekształcenie źrenicy oraz wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Zastosowane postępowanie to, w zależności od przypadku: obserwacja, repozycja sztucznej soczewki, wymiana soczewki z fiksacją przeztwardówkową.
Wnioski: Na podstawie analizy stwierdzono, że najczęstszą przyczyną dyslokacji sztucznej soczewki tylnokomorowej jest zespół PEX i związane z nim powikłania więzadłowo-torebkowe. Obserwacja, badanie w mikroskopie w pozycji siedzącej i leżącej, a także przeprowadzona w odpowiednim czasie interwencja chirurgiczna mogą uchronić pacjenta przed poważniejszymi powikłaniami dyslokacji i pozwalają na uzyskanie satysfakcjonujących wyników leczenia.
