Niedowidzenie to obniżona ostrość widzenia przy optymalnej korekcji optycznej i braku zmian organicznych w oku. Ten problem, wedle różnych szacunków, dotyka od 1 do 5% populacji. Przyczyną pojawienia się niedowidzenia jest brak normalnych doświadczeń wzrokowych w krytycznym okresie rozwoju wzroku, wynikających z różnowzroczności, zeza lub – rzadziej – deprywacji sensorycznej.
Tradycyjne podejście do ambliopii opiera się na dwóch założeniach. Po pierwsze, najskuteczniejsza forma leczenia polega na pełnej korekcji wady wzroku, wykonaniu zabiegu chirurgicznego w przypadku zeza i zasłanianiu oka lepiej widzącego lub/i zastosowaniu cykloplegii. Po drugie, niedowidzenie nie poddaje się skutecznemu leczeniu po zakończeniu okresu krytycznego, czyli po 9 roku życia.
Przedmiotem tej pracy jest zagadnienie okresu krytycznego w kontekście wyników tradycyjnych i nowych metod leczenia niedowidzenia, opartych na treningu percepcji. Trening percepcji polega na wykonywaniu zaprojektowanych zadań angażujących system percepcyjny, połączonych z pomiarem progu w zakresie detekcji lub dyskryminacji. Dzięki temu, że prezentowane bodźce znajdują się na granicy rozpoznania przez układ percepcyjny i pacjent jest zaangażowany poprzez dokonywanie wyborów, ten system posiada pewną przewagę nad przypadkową i bierną ekspozycją na bodźce wzrokowe w przypadku tradycyjnej terapii.
Wyniki badań wskazują, że w znaczącej większości udało się uzyskać poprawę w zakresie poszczególnych funkcji wzrokowych, w tym ostrości wzroku i wrażliwości na kontrast. Uzyskane rezultaty wskazują na znaczną plastyczność mózgu, również po zakończeniu okresu krytycznego i dają nadzieję na zmianę paradygmatu leczenia ambliopii w przyszłości.
