O przetrwałych włóknach rdzennych mówimy wówczas, gdy mielina występuje do przodu od blaszki sitowej. U większości osób włókna rdzenne nie mają znaczenia klinicznego i nie wpływają na ostrość wzroku w zajętym oku – zwykle znajduje się je przypadkowo u osób bez objawów klinicznych. Jednak rzadko występująca kombinacja włókien rdzennych i wysokiej krótkowzroczności prowadzi zwykle do rozwoju głębokiego niedowidzenia. Zastosowanie leczenia w postaci zasłaniania drugiego oka na ogół nie przynosi dobrych efektów u tych pacjentów.
Trzech pacjentów z kombinacją jednostronnej wysokiej krótkowzroczności, włókien rdzennych i obniżonej ostrości wzroku było badanych przez autorkę w czasie ostatnich 5 lat. W literaturze można znaleźć tylko pojedyncze opisy podobnych pacjentów i większość z nich przedstawia niekorzystne wyniki leczenia niedowidzenia. W podsumowaniu autorka zwraca uwagę na fakt, że kombinacja jednostronnej wysokiej krótkowzroczności oraz włókien rdzennych reprezentuje specjalny zespół kliniczny, który zwykle łączy się z głębokim niedowidzeniem. Ten kliniczny zespół należy odróżnić od jednostronnej krótkowzroczności z niedowidzeniem oraz od obecności włókien rdzennych bez krótkowzroczności i niedowidzenia. Niedowidzenie u tych pacjentów wydaje się bardzo oporne na leczenie. Nie można wykluczyć, że zaburzenia strukturalne w plamce są odpowiedzialne za obniżoną ostrość wzroku u tych pacjentów
