Pojęciem hiperteloryzmu określa się szerokie rozstawienie oczodołów. Najczęściej ocenia się je na podstawie odległości między źrenicami albo między wewnętrznymi ścianami oczodołów. W hiperteloryzmie przesunięte są jedynie podstawy oczodołów, położenie i odległość pomiędzy szczytami oczodołów są prawidłowe. Uważa się, że w okresie od urodzenia do 2 roku życia prawidłowa wartość międzyźreniczna mieści się w zakresie od 45 do 54 mm i zwiększa się do 14 roku życia, osiągając średnio 63 mm.
Hiperteloryzm może stanowić izolowaną anomalię lub wchodzić w skład zespołów chorobowych. Zdarza się, choć znacznie rzadziej, że rozwija się wtórnie jako następstwo urazu twarzy. Anomalię tę po raz pierwszy opisał w 1924 roku David Greig. Istnieje kilka teorii tłumaczących powstanie tej patologii. Wymienia się tutaj: zahamowanie wzrostu kości klinowej, rozszczepy w obrębie oczodołu i czaszki czy też przedwczesne zarośnięcie szwów czaszkowych.
Zabiegi chirurgiczne leczenia hiperteloryzmu są skomplikowane i wymagają współpracy lekarzy wielu specjalności. Wskazania do zabiegu operacyjnego obejmują aspekty anatomiczne (odległość między oczodołami, szerokość czaszki, ogólne proporcje głowy i twarzy dziecka) oraz aspekty psychologiczne, takiejak akceptacja środowiska. Zazwyczaj wykonuje operację metodą Tessiera, która polega na kości dookoła podstawy oczodołu i przecięciu szczytu w bezpośredniej lokalizacji otworu nerwu wzrokowegoi szczeliny oczodołowej górnej. Dodatkowo wycina się nadmiar poszerzonych tkanek międzyoczodołowej, co umożliwia zbliżenie oczodołów i ustawienie w prawidłowej pozycji.
