Niedowidzenie nadal stanowi poważny problem u dzieci. Trudność w terapii niedowidzenia powoduje brak możliwości obrazowania i dokumentacji zmian fiksacji w trakcie leczenia.
Celem pracy jest analiza zmian fiksacji w badaniu mikroperymetrycznym u 8-letniej dziewczynki z niedowidzeniem oka lewego.
Dziewczynka jest leczona w tutejszej Klinice od 2009 roku. Pierwsze badanie mikroperymetryczne przy użyciu mikroperymetru MP1 udało się wykonać gdy miała 5 lat. W leczeniu zastosowano korekcję okularową, obturację oka prawego (OP), ćwiczenia pleoptyczne oka lewego (OL) oraz dwukrotnie przeprowadzono ćwiczenia z wykorzystaniem funkcji rehabilitacyjnej biofeedback mikroperymetru MP1 (w 2012 i 2013 roku).
Ostrość wzroku w 2009 roku wynosiła: OP c.corr. +3,0 Dsph = 0,4; OL c.corr. +5,0 Dsph = 0,02, kąt zeza +25º. W 2011 roku stwierdzono: ostrość wzroku OP c.corr. +2,0 Dsph = +1,0 Dcyl ax 60º = 0,8 i OL c.corr. +4,0 Dsph = +1,0 Dcyl ax 85º = 0,1, kąt zeza +15º oraz w badaniu mikroperymetrycznym: w OP fiksację prawie centralną (30%), niestabilną w obszarze: 2º (Ø): 19%, 4º (Ø): 59%, w OL fiksację ekscentryczną (4%), niestabilną, w obszarze: 2º (Ø): 17%, 4º (Ø): 48%.
Ostrość wzroku w 2013 roku wynosiła: OP c.corr. = 0,9, w OL c.corr. = 0,4, kąt zeza +9º, w OP fiksacja centralna, stabilna w obszarze: 2º (Ø): 75%, 4º (Ø): 91%, w OL fiksacja ekscentryczna, poprawa parametrów niestabilnej fiksacji w obszarze: 2º (Ø): 41%, 4º (Ø): 74%. Badanie mikroperymetryczne umożliwia ilościową ocenę stabilności fiksacji, graficzne przedstawienie jej rozkładu oraz obrazuje zmiany fiksacji w trakcie leczenia niedowidzenia. Ponadto, wykorzystanie funkcji biofeedbeck mikroperymertu MP1 daje możliwości rehabilitacji wzrokowej oka niedowidzącego.