Borelioza (choroba z Lyme, krętkowica kleszczowa) jest wielonarządową chorobą wywołaną przez krętki Borrelia burgdorferi, przenoszone przez kleszcze z rodzaju Ixodes ricinus. Północno-wschodnią Polskę uważa się za teren endemiczny występowania boreliozy; dla człowieka patogenne są trzy gatunki: B. burgdorferi, B. garinii, B. afzelii.
Obraz kliniczny wiąże się z zajęciem skóry, stawów, serca; gdy przebiega z zajęciem układu nerwowego określana jest jako neuroborelioza. Zajęcie narządu wzroku należy do rzadkich przypadków u pacjentów z boreliozą – taki pacjent powinien być traktowany jak z infekcją ośrodkowego układu nerwowego. Nie zawsze występują jednocześnie wszystkie objawy układowe i ze strony narządu wzroku, mogą się one wzajemnie nakładać i maskować.
Proces chorobowy może być zlokalizowany w każdym miejscu układu nerwowego, jego zajęcie może nastąpić w różnym okresie po zakażeniu – od kilku dni do nawet kilkunastu lat. Rozpoznanie neuroboreliozy jest trudne i opiera się na rozpoznaniu klinicznym z potwierdzeniem zakażenia B. burgdorferi w badaniach laboratoryjnych immunoserologicznych.
W różnicowaniu neuroboreliozy, szczególnie przewlekłych postaci, należy uwzględnić przede wszystkim choroby demielinizacyjne: stwardnienie rozsiane (SM), stwardnienie boczne zanikowe oraz wykluczyć choroby o podłożu psychicznym.
W leczeniu ogólnym najważniejszy jest działający przyczynowo antybiotyk. Najczęściej stosuje się cefalosporyny III generacji, ponadto pomocniczo steroidy, niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz leki poprawiające przewodnictwo nerwowe.
Celem pracy jest prezentacja przypadku nagłego jednostronnego zaniewidzenia u 16-letniego dziecka. Na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych (VEP, OCT) rozpoznano wewnątrzgałkowe zapalenie nerwu wzrokowego. Poszukując czynnika etiologicznego wykryto u pacjenta neuroboreliozę. Po zastosowanym leczeniu uzyskano powrót do pełnej ostrości wzroku. Chłopca skierowano do kliniki chorób zakaźnych celem dalszego leczenia neuroboreliozy.