Zespół suchego oka (ZSO) to grupa schorzeń, w których dochodzi do zmniejszenia objętości wydzielanych łez, zaburzenia ich funkcji lub zmiany ich składu, co skutkuje niestabilnością filmu łzowego. Autorzy omawiają czynniki ryzyka występowania ZSO, jego diagnostykę i leczenie.
Do czynników ryzyka ZSO zalicza się: wiek oraz płeć żeńską, choroby przebyte lub obecne, leki miejscowe i ogólne, warunki środowiskowe i styl życia.W diagnostyce ZSO ważnym elementem jest wywiad, przy zbieraniu którego pomocny jest kwestionariusz diagnostyczny OSDI (ocular surface diseaseindex). Ważnym jest wnikliwe badanie przedniegoodcinka oka, testy ilościowe i jakościowe. Autorzy zwracają uwagę na metody inwazyjne i nieinwazyjne. Szczególnie cenne w tym aspekcie są: ocena czasu przerwania filmu łzowego TBUT, test Schirmera i ocena osmolarności filmu łzowego.
Postępowaniem z wyboru jest leczenie substytucyjne preparatami sztucznych łez. Zaleca się stosowanie preparatów bez konserwantów, aby zapobiec działaniom niepożądanym wywołanym przez środki konserwujące. Prócz leczenia substytucyjnego, istnieje możliwość zahamowania odpływu łez poprzez założenie do kanalików łzowych wchłanialnych bądź niewchłanialnych zatyczek dokanalikowych.
W ostatnim czasie leczenie zespołu suchego oka zostało zrewolucjonizowane dzięki nowoczesnej technologii Novasorb, którą opracowano z myślą o wykorzystywaniu różnych substancji czynnych. Technologia ta pozwoliła na stworzenie kropli do oczu, które dłużej utrzymują miejscowe stężenie terapeutyczne. Jest nowatorską metodą, która udoskonaliła tolerancję leku, jego skuteczność, wydłużenie czasudziałania oraz wzrost wchłaniania substancji czynnej przy braku działania toksycznego.
