Heparyna jest najbardziej znanym lekiem przeciwzakrzepowym, szeroko rozpowszechnionym w leczeniu schorzeń ogólnych, stosowanym w medycynie od 1938 roku. Heparyna po podaniu doustnym nie wchłania się, może być natomiast stosowana drogą dożylną (we wstrzyknięciach lub wlewie ciągłym), podskórną lub miejscowo.
Wykazano, że heparyna posiada także inne kierunki działania farmakologicznego. Wiąże się z trombocytami i może powodować nasilenie lub zahamowanie agregacji płytek krwi, zwiększa przepuszczalność naczyń krwionośnych oraz działa hamująco na proliferację komórek mięśni gładkich w ścianach naczyń. Ponadto wpływa hamująco na produkcję osteoblastów i stymulująco na czynność osteoklastów. Może ona również zmniejszać wydzielanie aldosteronu i powodować hiperkaliemię.
Obserwowano, że heparyna może wpływać na procesy zapalne poprzez hamowanie czynności różnych klas komórek stanu zapalnego, osłabianie działania enzymów i mediatorów cytotoksycznych, hamowanie degranulacji mastocytów, zmniejszanie adhezji komórek zapalnych do śródbłonka naczyniowego i ich penetracji do tkanek oraz osłabienie odpowiedzi tkanek na proces zapalny. Heparyna może też wpływać na szybkość leczenia ran i regeneracji tkanek.
Ostatnio heparyna znalazła również zastosowanie w okulistyce. Jest wykorzystywana do produkcji wszczepów wewnątrzgałkowych. Dodatkowo opisane jest podawanie heparyny w płynach infuzyjnych podczas operacji usunięcia zaćmy. Stanowi ona także cenny lek używany w leczeniu drewniejącego zapalenia spojówek oraz zespołu suchego oka. Istnieją też badania, w których próbowano stosować heparynę w innych schorzeniach gałki ocznej, takich jak: proliferacyjna witreoretinopatia, zakrzep żyły środkowej siatkówki, wylewy krwawe podspojówkowe, zapalenia alergiczne i wirusowe spojówek, a nawet w neowaskularyzacji rogówki.
