Słowa kluczowe
Rogówka, stożek rogówki, pachymetria, mapa
grubości nabłonka rogówki, rozpoznanie
Streszczenie
Na podstawie przeglądu piśmiennictwa w artykule przedstawiono wartość diagnostyczną mapowania grubości nabłonka rogówki we wczesnym wykryciu stożka. W tej niezapalnej, degeneracyjnej chorobie dochodzi do postępującego ścieńczenia całej grubości rogówki, obejmującej zarówno istotę właściwą, jak i nabłonek. U pacjentów ze stożkiem parametry nabłonka charakteryzują się większą zmiennością niż w przypadku rogówek zdrowych. Uwagę zwraca również powtarzalny i charakterystyczny przebieg zmian w nabłonku rogówki w przypadku wystąpienia stożka − nabłonek staje się najcieńszy w kwadrancie dolnoskroniowym, a jego cienką część centralną otacza obszar o większej grubości. Ma to szczególne znaczenie w przypadku diagnostyki stożków w początkowych stadiach, kiedy całkowita grubość rogówki jest nieznacznie zmieniona, natomiast można już zaobserwować zmiany na poziomie nabłonka.
Związane jest to ze zdolnością komórek nabłonka do migracji i kompensowaniem nieregularności istoty właściwej − dzięki temu zachowana jest gładka i symetryczna powierzchnia optyczna. Zmiany te można uwidocznić przy pomocy mapy grubości nabłonka. Badanie to ma większą czułość niż pomiar całkowitej grubości rogówki, co sprawia, że stanowi cenne narzędzie diagnostyczne umożliwiające wczesne rozpoznanie stożka i ocenę jego progresji.
Należy podkreślić, że badanie grubości nabłonka rogówki może wspomóc właściwą kwalifikację pacjentów do zabiegów chirurgii refrakcyjnej rogówki, gdyż stożek jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do jego wykonania.
