Jaskra jest drugą co do częstości przyczyną nieodwracalnej utraty wzroku na świecie. Obecne możliwości farmakoterapii jaskry nie zmieniły się znacząco na przestrzeni lat. Od połowy lat dziewięćdziesiątych, kiedy wprowadzono analogi prostaglandyn, dysponujemy szeroką gamą skutecznych środków, tym bardziej że możemy stosować również krople bez konserwantów. Podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe (intraocular pressure − IOP) nadal jest jednym z najważniejszych czynników biorących udział w patomechanizmie jaskry. Kontrolując je, wpływamy na proces terapeutyczny, dlatego u pacjentów z jaskrą tak ważne jest dostosowanie leczenia do ich rytmu biologicznego i fluktuacji ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Ostatnie doniesienia naukowe coraz częściej potwierdzają, iż ciśnienie wewnątrzgałkowe zależy w dużej mierze od biologicznego rytmu dobowego w organizmie człowieka, a jego duże wahania w okresach wieczornych i porannych mają znaczący wpływ na progresję jaskry. Wiele klinicznych badań nad dynamiką cieczy wodnistej dowiodło, iż analogi prostaglandyn redukują ciśnienie wewnątrzgałkowe najefektywniej poprzez wspomaganie odpływu samej cieczy wodnistej w godzinach nocnych. W niniejszej pracy zostały przedstawione najnowsze doniesienia naukowe oraz prace porównujące działanie różnych prostaglandyn, ich wpływ na redukcję zwyżek ciśnienia wewnątrzgałkowego oraz na zahamowanie progresji jaskry.
