Jaskra jest chorobą wieloczynnikową. Do czynników ryzyka jaskry pierwotnej otwartego kąta należą: rasa, wiek, krótkowzroczność, a także obciążenie dziedziczne
jaskrą i grubość rogówki. Istotną rolę odgrywają także czynniki naczyniowe takie jak – przełomy hemodynamiczne, niskie wartości ciśnienia systemowego i nocne
spadki ciśnienia, nadciśnienie tętnicze i gwałtowne obniżanie wartości tego ciśnienia, migreny, skurcze naczyniowe, zaburzenia krążenia rzęskowego, cukrzyca, krwotoki na tarczy nerwu wzrokowego i niskie rozkurczowe ciśnienie perfuzyjne. Należy jednak pamiętać, że głównym czynnikiem ryzyka rozwoju jaskry pozostaje wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe (CWG). Badania przeprowadzone na szeroką skalę ostatecznie potwierdziły, że obniżenie CWG jest korzystne u pacjentów z jaskrą. Obniżanie CWG pozostaje nadal najbardziej skuteczną drogą leczenia pacjentów z jaskrą. Poziom, do którego należy obniżyć CWG, „ciśnienie docelowe”, jest różny dla każdego pacjenta. Rozważając dobór terapii należy także pamiętać, że u pojedynczego pacjenta pomiary CWG w ciągu doby charakteryzuje znaczna zmienność. Optymalny lek w terapii jaskry powinien maksymalnie obniżać CWG w ciągu 24 godzin i nie obniżać ocznego przepływu krwi. Coraz więcej istniejących badań wskazuje, że optymalizacja CWG w przebiegu całego dnia jest najlepszym sposobem zmniejszania ryzyka progresji uszkodzenia nerwu wzrokowego i pola widzenia. Dobór terapii powinien być ustalany indywidualnie dla każde-go pacjenta tak, aby zminimalizować ryzyko progresji zmian jaskrowych.
Farmakoterapia jaskry w aspekcie całodobowej kontroli ciśnienia wewnątrzgałkowego – rola ciśnienia perfuzji oraz fluktuacji dobowych ciśnienia wewnątrzgałkowego
Słowa kluczowe: Jaskra, nerw wzrokowy, ciśnienie śródoczne, ciśnienie
krwi, leki.