Cukrzyca dotyczy coraz większej liczby osób na świecie. Jej powikłania stanowią ważny problem społeczny. Przewlekła hiperglikemia może doprowadzić do uszkodzenia wielu narządów, między innymi oczu. Powikłania okulistyczne to: irydopatia, niestabilna refrakcja, jaskra neowaskularna, zaćma starcza oraz retinopatia cukrzycowa i cukrzycowy obrzęk plamki.
Cukrzycowy obrzęk plamki (diabetic macular edema – DME) jest jedną z głównych przyczyn upośledzenia widzenia w przebiegu tej choroby. Pogorszenie widzenia dotyczy zazwyczaj pacjentów z długo trwającą, źle kontrolowaną cukrzycą, zarówno typu 1, jak i 2. Według American Diabetes Association (ADA) cukrzycowy obrzęk plamki występuje u 1,5–3,0% chorujących na cukrzycę. W ponad 40% dotyczy osób młodych, poniżej 45 roku życia. Głównym zagrożeniem dla chorych z DME jest spadek ostrości wzroku (często szybki), nawet do wartości 0,3−0,4, Sn – poniżej 0,75, co w wielu zawodach uniemożliwia wykonywanie pracy i normalne, aktywne życie. Obrzęk plamki może wystąpić na każdym etapie trwania choroby. Ponieważ zmiany strukturalne w plamce są w początkowym okresie trwania obrzęku odwracalne, ważne jest wczesne zastosowanie terapii.
Leczenie cukrzycowego obrzęku plamki obejmuje tradycyjnie leczenie za pomocą fotokoagulacji laserowej oraz nowoczesne metody za pomocą iniekcji doszklistkowych anty-VEGF i kortykosteroidów, które zrewolucjonizowały leczenie DME. Najważniejszym wyzwaniem w leczeniu cukrzycowego obrzęku plamki jest poprawa parametrów wzrokowych i zmniejszenie inwazyjności leczenia związanego z powtarzaniem iniekcji doszklistkowych. Kombinacja leczenia preparatami anty-VEGF, kortykosteroidami oraz fotokoagulacja siatkówki, może stanowić najlepszą trategię postępowania.
