Dopasowanie sztywnych gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych (RGP) jest procesem wieloetapowym. Po analizie wskazań oraz przeciwskazań do noszenia soczewek kontaktowych należy zbadać refrakcję oraz ocenić przedni odcinek w lampie szczelinowej. Niezbędny jest także pomiar keratometrii i topografii rogówki z pomiarem poziomej widocznej średnicy tęczówki. Wykonanie tych wszystkich etapów pozwala na dokonanie wyboru diagnostycznej soczewki i jej parametrów, takich jak: tylna moc czołowa, promień tylnej strefy optycznej, średnica tylnej strefy optycznej, średnica całkowita, krzywizny obwodowe (z odpowiednim uniesieniem brzegu), grubość centralna i materiał, z jakiego soczewka RGP jest wykonana.
Dopasowanie prawidłowo wybranej sztywnej gazoprzepuszczalnej soczewki kontaktowej powinno być oceniane po 30 minutach adaptacji. Należy wziąć pod uwagę subiektywne odczucia pacjenta, statyczną ocenę dopasowania (pokrycie rogówki i przyleganie do niej) wraz z oceną obrazu fluoresceinowego w lampie szczelinowej, informującego o − prawidłowym, zbyt stromym lub zbyt płaskim dopasowaniu. Istotnym elementem są również takie czynniki dynamiczne, jak: centracja, ruchomość, stabilność oraz budowa i ruchomość powieki górnej i dolnej.
Konieczna jest weryfikacja nadrefrakcji z uwagi na możliwość utworzenia się soczewki łzowej pomiędzy rogówką a tylną powierzchnią soczewki, co może wpływać na jakość widzenia, zmieniając moc optyczną układu soczewka-film łzowy-oko. Po zakończonym procesie dopasowania należy przedstawić pacjentowi zasady użytkowania takich soczewek.
Sztywne gazoprzepuszczalne soczewki kontaktowe stosuje się do korekcji znacznych nieregularności rogówki wynikających z wysokich wartości astygmatyzmu rogówkowego, a także do korekcji stożka rogówki. Proces dopasowania jest wieloetapowy, a dokładność ma znaczenie dla jakości widzenia i komfortu użytkowania.
