Zespół ostrego oka (acute orbital compartment syndrome − AOCS) to stan patologiczny w obrębie oczodołu, w którym dochodzi do nagłego wzrostu ciśnienia w przestrzeni okołogałkowej, zwykle na skutek przebytego urazu twarzoczaszki lub zabiegu chirurgicznego. Najczęstszą bezpośrednią przyczyną jest krwiak zagałkowy. Prawidłowe ciśnienie wewnątrzgałkowe wynosi 10−22 mm Hg. Oczodół jest w stanie skompensować niewielki wzrost ciśnienia, jednak wzrost ilości płynu o ponad 7 ml wywołuje szybko narastające ciśnienie wewnątrzoczodołowe.
Objawy kliniczne krwotoku do oczodołu lub obrzęku tkanek oczodołu są charakterystyczne i wiążą się z postępującym szybkim pogorszeniem widzenia, związanym z bezpośrednim uciskiem (zaburzającym ukrwienie) nerwu wzrokowego oraz wytrzeszczem i ograniczeniem ruchomości gałki ocznej. W przypadku zaniechania natychmiastowego leczenia stan ten prowadzi do trwałej utraty wzroku.
Nadal złotym standardem jest zabieg kantotomii bocznej z kantolizą (lateral canthotomy with cantolysis − LCC), który ratuje pacjenta przed utratą wzroku. W literaturze podaje się wskazania do zabiegu odbarczenia oczodołu: obniżenie ostrości wzroku, ciśnienie wewnątrzgałkowe >40 mmHg, wytrzeszcz, zaburzenie ruchomości gałki ocznej, ból, brak pośredniego odruchu źrenicznego z obrzękiem na dnie oka i zaczerwienieniem spojówki (określane są jako „A+5P”).
Autorzy przedstawiają przypadek pacjentki z krwiakiem wewnątrzoczodołowym powstałym po zabiegu planowej rekonstrukcji dna oczodołu, będącym wtórnym powikłaniem po urazie w wyniku wypadku komunikacyjnego. Przed zabiegiem pacjentka miała przezierne ośrodki optyczne i subiektywnie dobrą ostrość wzroku. W artykule zaprezentowano nietypowy przebieg zespołu ostrego oka, jego diagnostykę i leczenie.