Neurotroficzne zapalenie rogówki jest chorobą zapalną o podłożu leżącym w uszkodzeniu ocznych odgałęzień nerwu trójdzielnego, czego najczęstszą przyczyną jest zapalenie rogówki wywołane wirusami z rodziny Herpes, jak również neuropatia cukrzycowa oraz przyczyny jatrogenne (chirurgia rogówki, chirurgia wewnątrzczaszkowa, niektóre leki ogólne i miejscowe).
Problematycznym aspektem tej choroby jest dysproporcja pomiędzy objawami odczuwanymi przez pacjenta a stanem miejscowym powierzchni oka, co sprawia, że często rozpoznawana jest już w zaawansowanych stadiach. Badanie czucia rogówkowego, określające jej wrażliwość na bodźce dotykowe, pozwala pośrednio wnioskować o stanie unerwienia rogówki. Test z fluoresceiną, analiza filmu łzowego oraz mikroskopia konfokalna rogówki są wspomagającymi metodami diagnostycznymi, umożliwiającymi szybkie włączenie odpowiedniego leczenia.
Celem terapeutycznym, niezależnie od stadium choroby, jest zapobieganie jej progresji oraz poprawa kondycji nabłonka rogówki, niedopuszczenie do rozwoju owrzodzenia oraz wspomaganie procesu epitelializacji, a w zaawansowanych stadiach ograniczenie procesu malacyjnego i niedopuszczenie do perforacji rogówki. Ponieważ dostępne opcje terapeutyczne (farmakologiczne i niefarmakologiczne) są niewystarczające do skutecznej odbudowy struktury rogówki i jej ponownej reinerwacji, wyzwaniem współczesnej medycyny jest opracowanie regeneracyjnych strategii dla uszkodzonej rogówki.