Streszczenie
Niedowidzenie stanowi istotny problem okulistyczny nie tylko w populacji pacjentów w wieku rozwojowym, ale także u osób dorosłych. Problem dotyczy od 2 do 5%
populacji w wieku od 20 do 70 lat i jednocześnie stanowi główną przyczynę jednoocznej ślepoty w tej grupie wiekowej. Niedowidzenie to obniżenie ostrości wzroku po najlepszym skorygowaniu wady refrakcji i braku stwierdzonej przyczyny organicznej takiego stanu narządu wzroku.
Głównymi przyczynami niedowidzenia są choroba zezowa, pojawiająca się we wczesnym dzieciństwie, niekorygowana różnowzroczność i łącząca się z tym anizeiko-
nia oraz deprywacja sensoryczna. Leczenie niedowidzenia polega głównie na: usunięciu czynnika ograniczającego prawidłowy dostęp bodźców wzrokowych do narządu wzroku, na przykład poprzez usunięcie zaćmy, korekcji wad wzroku i zmobilizowaniu niedowidzącego oka do pracy wzrokowej, stymulowaniu rozwoju neuronalnego dróg wzrokowych. Wyniki leczenia niedowidzenia zależą od wieku dziecka oraz stopnia i rodzaju upośledzenia ostrości wzroku. Ocenia się, że u około 1/4 pacjentów leczonych z powodu niedowidzenia następuje ponowny spadek ostrości wzroku po zaprzestaniu stosowania okluzji.
Istotnym elementem umożliwiającym zapobieganie rozwojowi niedowidzenia lub wprowadzenie odpowiedniej terapii we właściwym czasie jest identyfkacja pa-cjentów ze stanami predysponującymi do rozwoju niedowidzenia lub z już istniejącym niedowidzeniem.
Narodowe programy edukacyjne i dobrze zaplanowane badania przesiewowe oraz duży stopień zrozumienia społecznego mogą przyczynić się do poprawy sytuacji i zmniejszenia ilości osób z niedowidzeniem wykrytym w zbyt późnym wieku.
