Jaskra to grupa zaburzeń charakteryzujących się potencjalnie postępującym uszkodzeniem tarczy nerwu wzrokowego oraz warstwy włókien nerwowych siatkówki, a w ich efekcie charakterystycznymi ubytkami w polu widzenia.
Jaskrę na świecie uważa się za drugą przyczynę utraty wzroku u dorosłych, ustępuje jedynie zaćmie. Jednak w przypadku jaskry utrata wzroku jest nieodwracalna. Stanowi więc poważny problem zdrowotny, zwłaszcza w krajach rozwijających się, w których zarówno częstość występowania choroby, jak i odsetek progresji prowadzącej do ślepoty jest większy niż w krajach rozwiniętych. Najczęstszą postacią jaskry jest jaskra pierwotna otwartego kąta. Trudności diagnostyczne w rozpoznawaniu tej formy choroby związane są z wieloletnim okresem subiektywnie bezobjawowego przebiegu, aż do momentu wystąpienia funkcjonalnych ubytków w polu widzenia.
Wartości ciśnienia wewnątrzgałkowego i jego fluktuacje stanowią fundamentalny aspekt diagnostyki i terapii neuropatii jaskrowej. Nieustannie poszukuje się idealnej metody pomiaru, która odda złożoność natury tego dynamicznego parametru, bazując na tradycyjnych metodach, znanych od dekad i wytyczających standardy postępowania poprzez coraz to nowocześniejsze metody sięgające do indywidualnej chronobiologii pacjenta.
24-godzinny oraz – co należy zaznaczyć – ciągły monitoring ciśnienia wewnątrzgałkowego stwarza wiele możliwości, które do tej pory były poza zasięgiem istniejących metod diagnostycznych. Niesie nadzieje na wcześniejsze wykrywanie jaskry dzięki określeniu niekorzystnych dobowych profili ciśnienia wewnątrzgałkowego predysponujących do progresji neuropatii jaskrowej oraz na lepsze zarządzanie terapią już rozpoznanej choroby. Stanowi jednak wyzwanie pod względem analizy i interpretacji danych.
