Jedną z głównych przyczyn naczyniowych znacznego obniżenia ostrości wzroku jest zakrzep żyły środkowej siatkówki lub jej gałęzi. Do wystąpienia tej choroby predysponują czynniki ogólnoustrojowe (nadciśnienie tętnicze, choroby układu krążenia, hiperlipidemia, cukrzyca i inne), miejscowe (jaskra, stan zapalny naczyń żylnych) oraz jatrogenne (leki antykoncepcyjne, diuretyki).
Częstość występowania zakrzepu żył siatkówki rośnie wraz w wiekiem, niezależnie od płci, i zazwyczaj dotyczy jednego oka. Obrzęk plamki, neowaskularyzacja siatkówki oraz rozwój jaskry neowaskularnej to najczęstsze powikłania wynikające z zamknięcia żyły środkowej siatkówki. Podstawowe badania diagnostyczne umożliwiające rozpoznanie tej jednostki chorobowej to przede wszystkim: badanie dna oka, angiografia fluoresceinowa oraz optyczna koherentna tomografia siatkówki (OCT).
Pomimo wielu różnych metod leczenia zakrzepu żyły środkowej siatkówki w przeszłości, obecnie stosuje się tylko kilka z nich. Współcześnie wykorzystywane metody terapeutyczne u chorych z obrzękiem plamki w przebiegu zakrzepu żyły środkowej siatkówki lub jej gałęzi polegają na stosowaniu iniekcji doszklistkowych preparatów anty-VEGF, kortykosteroidoterapii bądź fotolaserokoagulacji. Aktualnie lekami pierwszego rzutu używanymi w leczeniu powikłań tej choroby są preparaty anty-VEGF: ranibizumab, aflibercept i bewacizumab. Zastosowanie terapii łączonej z użyciem iniekcji doszklistkowych preparatów anty-VEGF oraz fotolaserokoagulacji jest skuteczne w redukcji obrzęku plamki w przebiegu zakrzepu żyły środkowej siatkówki i jej gałęzi.
