Choroba Parkinsona (Parkinson’s disease – PD) to przewlekłe, samoistne, powoli postępujące schorzenie neurodegeneracyjne, dotyczące 1% populacji ludzi od 40. do 60. roku życia. Główną cechą tej choroby są takie zaburzenia motoryczne, jak: drżenie,sztywność mięśniowa oraz spowolnienie ruchowe. Jednak rosnąca liczba badań wskazuje na istotną rolę objawów pozaruchowych, w tym zaburzeń okulistycznych, które mogą wpływać na jakość życia pacjentów.
Dysfunkcje wzrokowe w chorobie Parkinsona obejmują osłabienie ostrości widzenia, zaburzenia ruchomości gałek ocznych, upośledzenie percepcji barw, zmniejszoną wrażliwość na kontrast oraz trudności w ocenie odległości i kształtu obiektów. Zmiany w funkcjonowaniu układu wzrokowego wynikają częściowo z degeneracji neuronów dopaminergicznych, które odgrywają kluczową rolę w przetwarzaniu bodźców wzrokowych. Zmniejszenie produkcji dopaminy w siatkówce prowadzi do zaburzeń adaptacji do światła, deficytów w widzeniu barw oraz upośledzenia ruchów oczu.
Ponadto dochodzi do atrofii warstwy włókien nerwowych siatkówki (RNFL) i zmian w metabolizmie kory wzrokowej, co może przyczyniać się do występowania halucynacji wzrokowych. Szczególne znaczenie mają zaburzenia wzrokowe w fazie prodromalnej choroby, które mogą stanowić wczesne biomarkery choroby Parkinsona. Zrozumienie mechanizmów tych zmian może przyczynić się do opracowania nowych metod diagnostycznych i terapeutycznych.
W niniejszym artykule przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat okulistycznych aspektów choroby Parkinsona, ze szczególnym uwzględnieniem ich znaczenia klinicznego i potencjalnej wartości w diagnostyce wczesnych stadiów choroby.
