Neuropatia jaskrowa jest jedną z głównych przyczyn nieodwracalnej ślepoty na świecie, a jej głównym czynnikiem ryzyka jest podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe (intraocular pressure – IOP). Jaskra rozwija się w wyniku nieprawidłowego odpływu cieczy wodnistej, co prowadzi do wzrostu ciśnienia w oku, uszkodzenia nerwu wzrokowego i stopniowej utraty wzroku. Leczenie jaskry koncentruje się na obniżeniu ciśnienia wewnątrzgałkowego, które może być osiągnięte na kilka sposobów, m.in.: przez zmniejszenie produkcji cieczy wodnistej lub zwiększenie jej odpływu.
W leczeniu chirurgicznym jednym z najczęściej stosowanych zabiegów jest trabekulektomia, uważana za ,,złoty standard” w chirurgii jaskry. Zabieg ten polega na wytworzeniu przetoki w beleczkowaniu oraz twardówce, która zwiększa odpływ cieczy wodnistej, obniżając ciśnienie wewnątrzgałkowe. U podstaw wszystkich modyfikacji trabekulektomii leżą dwie stosowane metody, tzn. wysokiego i niskiego odpływu cieczy wodnistej. Na przestrzeni lat opisano wiele modyfikacji tego zabiegu w zależności od zastosowanego kształtu płatków twardówkowych o różnych wielkościach i grubościach. Zastosowanie szwów regulowanych ze względu na sposób ich zakładania daje szerokie możliwości kontroli filtracji. Wykazano, iż założenie szwów istotnie redukuje ryzyko takich powikłań pooperacyjnych, jak: hipotonia oraz spłycenie komory przedniej. Istotnym elementem współczesnej trabekulektomii jest śródoperacyjne zastosowanie czynników antyproliferacyjnych. Jednym z najczęściej stosowanych z nich jest mitomycyna C, która poprawia długofalowe efekty chirurgii jaskry.
Dzięki licznym modyfikacjom trabekulektomii współczesne leczenie jaskry staje się coraz bardziej skuteczne, z jednoczesnym zmniejszeniem ryzyka powikłań pooperacyjnych. Znajomość tych modyfikacji pozwala chirurgom okulistycznym na uzyskanie optymalnej filtracji cieczy wodnistej przy zachowaniu wysokiego bezpieczeństwa zabiegu.
