W krajach wysoko rozwiniętych obserwuje się wzrost zachorowań na choroby siatkówki, zarówno degeneracyjne, związane z wiekiem, – takie jak zwyrodnienie plamki żółtej (AMD), jak i pochodzenia naczyniowego – zakrzep żyły siatkówki (CRVO, BRVO) czy też retinopatia cukrzycowa z obrzękiem plamki (DME). Terapia doszklistkowa, wcześniej stosowana bardzo rzadko, obecnie jest leczeniem z wyboru tych chorób.
W praktyce klinicznej, w farmakoterapii doszklistkowej stosuje się steroidy, okryplazminę i najbardziej powszechnie, inhibitory śródbłonkowego czynnika wzrostu naczyń (VEGF): bewacizumab, ranibizumab i aflibercept. W wielu chorobach siatkówki dochodzi do nadmiernej ekspresji VEGF, który jest proangiogennym mediatorem niezbędnym w procesie neowaskularyzacji. Uniemożliwienie połączenia się VEGF z receptorami VEGFR1 i VEGFR2, obecnymi na powierzchni komórek śródbłonka, z następczą blokadą kaskady kinazy tyrozynowej hamuje wzrost przepuszczalności naczyń, proliferację komórek śródbłonka i tworzenie nowych naczyń. Istotne różnice zachodzące między antagonistami VEGF, wynikające z ich właściwości farmakokinetycznych i farmakodynamicznych wymagają indywidualizacji procesu leczniczego dla osiągnięcia maksymalnych korzyści klinicznych dla pacjenta.
Wprowadzenie do leczenia antagonistów VEGF w formie terapii doszklistkowej, doprowadziło do zmiany paradygmatu terapeutycznego w AMD, CRVO, BRVO i DME.
