Chirurgia refrakcyjna rogówki od ponad czterdziestu lat jest popularną metodą korekcji wad refrakcji. Także pacjenci poddani zabiegom keratotomii radialnej (RK) czy laserowym procedurom LASIK lub PRK wraz z upływem czasu muszą się poddać chirurgii zaćmy, która w ich przypadku stanowi wyzwanie kliniczne, nawet dla doświadczonego chirurga.
Przed zabiegiem usunięcia zaćmy każdy pacjent powinien zostać poinformowany o trudnościach w kalkulacji mocy soczewki wewnątrzgałkowej, podwyższonym ryzyku komplikacji śródoperacyjnych, dłuższym okresie rehabilitacji wzrokowej, a szczególnie ten, który przebył zabieg keratotomii radialnej.
Stosowane standardowo w praktyce klinicznejformuły regresji nowszych generacji – Holladay I i SRK/T – służące kalkulacji mocy soczewki wewnątrzgałkowej (w oczach bez wcześniejszych zabiegów okulistycznych) w przypadku tej grupy pacjentów mogą skutkować tzw. „niespodzianką refrakcyjną”.
W artykule przedstawiono przyczyny błędów w kalkulacji mocy soczewki wewnątrzgałkowej oraz metody opracowane w celu poprawy ich dokładności (w zależności od tego, czy dysponujemy retrospektywnymi danymi klinicznymi pacjenta − metoda Holladay’a oraz Double-K), metody niezależne od retrospektywnych danych − Latkany flat K, Masket, Shammas, metody bazujące na badaniu topografii rogówki, jak również najnowszą z technik – śródoperacyjną aberrometrię).
Ponadto omówiono zagadnienia dotyczące wykorzystania odpowiednich technik operacyjnych oraz ryzyka komplikacji śródoperacyjnych u pacjentów po zabiegach keratotomii radialnej oraz LASIK lub PRK. Przedstawiono także zasady pooperacyjnego postępowania z tą szczególną grupą pacjentów o wysokich oczekiwaniach wzrokowych.
